[EP.4] ในวันที่ฉันป่วย -- โลกของฉันกำลังเปลี่ยนไป

โดยปกติแล้ว แป้งเชื่อว่าคนเราทุกคนสามารถปรับตัว ปรับความคิด ปรับมุมมองของตัวเอง เพื่อที่จะช่วยฮีลความรู้สึกของตัวเองจากที่รู้สึกเฟลอยู่ให้กลับมาแฮปปี้ได้เหมือนเดิม บางคนอาจจะออกไปหาอะไรทำ หากิจกรรมทำ เช่น ออกไปช้อปปิ้ง ไปออกกำลัง ฯลฯ

....ซึ่งแป้งเคยทำมันได้ แต่ตอนนี้กลับทำไม่ได้....

ในหัวเต็มไปด้วยคำถามอะไรไม่รู้เต็มไปหมด

ลองย้อนกลับไปหลังจากแป้งได้รับการผ่าตัดครั้งที่ 2 ตอนนั้นแป้งยังไม่ได้เริ่มยาฮอร์โมนไทรอยด์ ตั้งแต่ปลายเดือนมกราคม 2562 จนถึง ต้นเดือนมีนาคม 2562 ซึ่งตามกระบวนการรักษาของแป้ง คุณหมอได้ให้แป้งทำการสแกนร่างกายก่อน หรือเรียกว่า Whole Body Scan เพื่อตรวจเช็คว่าหลังจากที่ผ่าตัดเอาไทรอยด์ทั้งหมดออกไปแล้ว ยังหลงเหลือไทรอยด์ กับมีการแพร่กระจายของเชื้อมะเร็งไปยังส่วนอื่นๆของร่างกายหรือไม่ โดยมีขั้นตอนก่อนการทำ Whole Body Scan ดังนี้

1) ต้องหยุดยาฮอร์โมนไทรอยด์ 1-2 เดือน (ซึ่งแป้งยังไม่ได้เริ่มยา)

2) งดอาหารจำพวกไอโอดีน อาหารทะเล ชา กาแฟ น้ำอัดลม เป็นเวลา 2 สัปดาห์

แป้งต้องดำเนินชีวิตโดยไม่ได้ทานยาฮอร์โมนไทรอยด์ประมาณ 2 เดือนได้ แป้งพยายามสังเกตตัวเองอยู่ตลอดว่าจะมีความเปลี่ยนแปลงอะไรไหมนะ (?) เบื้องต้นทราบแต่ว่า จะหงุดหงิดง่าย... แค่นั้นเลย 😂 แต่มันมีอะไรมากกว่านั้นจ้า 

ช่วงนั้นเชียงใหม่อยู่ในช่วงอากาศที่หนาวเย็น อากาศดีเชียวแหละ แต่แป้งทนไม่ได้ ปกติขี้หนาวอยู่แล้ว ยิ่งหนาวเข้ากระดูกไปใหญ่ พันผ้าพันคอเป็นเอสกิโมไปทำงานเลยจ้า

ตอนนั้นคนรอบข้างเริ่มไม่ค่อยเข้าใกล้แป้ง หรือแป้งเองที่เฟดตัวเองออกมาจากคนรอบข้างกันนะ (?) แม้กระทั่งคนในครอบครัว แป้งก็ไม่ค่อยอยากพูดคุยด้วยเท่าไหร่ เพราะทุกครั้งที่เอ่ยปากพูด มันเหมือนมีปีศาจ 5555 พูดไม่ค่อยเข้าหูคนอื่น และคนอื่นก็พูดไม่ค่อยเข้าหูเราด้วย แป้งพยายามหาข้อมูลอ่านเองเพิ่มเติมเรื่องผลข้างเคียงของการไม่ได้ทานยาฮอร์โมนไทรอยด์ และพยายามเช็คอาการของตัวเองไปเรื่อยๆ 

จำได้ว่า...มีน้องที่ทำงานแผนกเดียวกันทักไลน์มาหา แล้วบอกกับแป้งว่า " เจ้..รู้ตัวไหมว่าเจ้ไม่เหมือนเดิม น้องเข้าหาเจ้ไม่ได้เลย เจ้ได้บอกใครไหมว่าเจ้จะเป็นแบบนี้ "

ไอ่เราก็บอกน้องไปว่า " เจ้บอกนะ แค่ไม่กี่คนที่รู้ ยังไงเจ้จะบอกกับทุกคนนะ 

"...ตอนนั้นไม่รู้ว่าใครโดนไปแล้วบ้าง แต่แป้งรู้ตัวตลอดว่าแป้งไม่ปกติแล้วล่ะ และต้องขอบคุณเพื่อนๆในแผนกมากๆ ที่อดทนกับแป้ง😢

ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนในที่ทำงาน ก็จะมีคำถามนี้จากเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ว่า " ดีขึ้นรึยัง? " แป้งก็ได้แต่ยิ้มๆ แล้วตอบไปว่า ยังไม่หาย 100% เจ้า 😅 แต่รู้ไหม...แค่คำถามง่ายๆแบบนี้ แต่แป้งกลับตอบออกมาได้ลำบากใจที่สุด ไม่อยากได้ยินคำถามนี้ที่สุด ไม่อยากตอบที่สุด แล้วมันก็เป็นคำถามยอดฮิตของแป้งตอนนั้น 

ระหว่างวัน (ในเวลางาน) แป้งมักจะลอยบ่อยๆ เริ่มมีอาการปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ ปกติถ้าแป้งปวดเมื่อยตามตัวจะให้คุณแม่ช่วยนวดให้ แต่คราวนี้นวดแล้วยิ่งระบม ยิ่งโอดโอย เป็นรอยช้ำไปหมด เวลานอนหลับตอนกลางคืนจะเป็นปัญหามากเพราะมักจะเป็นตะคริว ทุกอย่างรอบตัวเริ่มช้าลง ทำทุกอย่างช้าลงเพราะแป้งเริ่มไม่มีแรง แค่แปรงฟันตอนเช้ายังไม่มีแรงเลย ยกช้อนข้าวก็เหนื่อยแล้ว (ไม่ได้เว่อร์นะ แต่มันเป็นจริงๆ) ตัวแป้งเริ่มบวม น้ำหนักเริ่มขึ้น ทั้งๆ ที่แป้งทานข้าวปกติหรือจะเรียกได้ว่าช่วงนั้นเป็นภาวะไทรอยด์ต่ำ (Hypothyroidism) นี่คงเป็นรูปเดียวที่ถ่ายเก็บไว้ตอนบวม เหมือนกับอมอะไรไว้ในปากแต่เปล่าเลย แก้มบวมมาก 😖

พักหลังๆ แป้งต้องขอให้คุณพ่อขับรถไปส่งทำงานเพราะขาเริ่มไม่มีแรงแล้ว พอเลิกงานถึงบ้านปุ๊บแป้งจะหลับก่อนเลยเพราะมันรู้สึกเพลียมาก แป้งเริ่มขี้หลงขี้ลืม จนแฟนบอกว่าอีกหน่อยจะลืมเขาไหม ? 😂 นี่ก็บอกไปว่า ... มันหลงลืมแบบคุยเรื่องนี้อยู่แล้วก็ลืมแล้วมะกี้พูดอะไรไป ... ไม่ใช่ว่าจะลืมคนรอบข้าง หรือคนสำคัญสักหน่อย 💕

ปกติทุกคืนแป้งจะต้องคุยโทรศัพท์กับแฟนก่อนนอน แป้งจะบอกว่า เขาอดทนกับแป้งอย่างมาก เพราะแป้งจะบ่น เพ้อ งอแง ทั้งๆ คิดบอกตัวเองในใจเสมอว่า ไม่ว่าจะเจออะไรมาจะพยายามไม่พูดออกไป แต่ด้วย ณ อาการของโรค มันทำให้แป้งบังคับความคิดตัวเองไม่ได้

แป้งกลายเป็นคนนอนไม่หลับ ร้องไห้แทบทุกคืน เพราะเอาแต่โทษตัวเองว่า " เพราะเราป่วยแบบนี้ ทุกคนต้องมาเดือดร้อน " คิดว่าตัวเองกลายเป็นภาระของครอบครัวไปแล้ว แป้งสงสารคุณแม่มาก เพราะคุณแม่เป็นคนเดียวคอยดูแลแป้งอย่างอดทนที่สุด แต่แม่ก็ไม่เคยบ่นสักคำ มีแต่แป้งที่สร้างปัญหา แต่พี่ชายแป้งก็บอกกับแป้งว่า " ไม่ต้องคิดว่าตัวเองเป็นภาระหรอกนะ เพราะทุกคนในครอบครัวเต็มใจที่จะดูแลแป้ง " 

แป้งไม่รู้ว่า...ทำไมแป้งเอาแต่เศร้า หรือแป้งจะเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่านะ แป้งถึงกับไปหาแบบทดสอบเพื่อเช็คอาการของตัวเอง ซึ่งตอนนั้นมันมีเกณฑ์โอนเอียงไปทางด้านนั้นสูง ที่แป้งบอกว่า แป้งกลายเป็นคนนอนไม่หลับ สมองแป้งมักจะแล่นตลอดทั้งคืนโดยที่ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ มันคิดไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด จบที่การร้องไห้แล้วเพลียหลับไป หลับไปก็ฝันอะไรไม่รู้ทุกคืน เป็นความฝันที่น่ากลัวมาก

แป้งรู้อีกนะ ว่าทางเดียวที่จะช่วยให้แป้งดีขึ้นได้ คือการใช้เวลากับพระเจ้า ฟังเพลงนมัสการ อธิษฐาน อ่านไบเบิล แต่แป้งทำแล้วมันก็ไม่ช่วยเท่าที่ควร แป้งพยายามอย่างมากที่จะหลุดจากบ่วงความคิด ความรู้สึกเหล่านี้ แต่มันยากมากจริงๆ 

ปล. ขอบคุณสำหรับทุกๆ คำอธิษฐานจากพี่น้องในพระคริสต์นะคะ ที่คอย Support แป้งและครอบครัวเสมอ 💚

แล้วนี่ก็ผลของการขาดยาฮอร์โมนไทรอยด์ มันทำให้คุณภาพชีวิตลดลงจริงๆ ทั้งทางด้านร่างกาย จิตใจ อารมณ์ รวมถึงการเข้าสังคม แป้งไม่อยากพบเจอใครเลย แต่ก็อยู่คนเดียวไม่ได้ ยิ่งดึกยิ่งอยู่คนเดียวไม่ได้ แทบอยากจะลาออกจากการเป็นแป้งในร่างนี้สุดๆ

04-03-2562 :

แล้ววันนี้ก็มาถึงสักที แป้งมา รพ.มหาราชนครเชียใหม่แต่เช้าเพื่อทำการเจาะเลือดและตรวจปัสสาวะ จากนั้นก็ไปพบคุณหมอที่ห้องรังสี เพื่อทำการกลืนรังสีเพื่อนเตรียมตัวสแกนร่างกาย โดยหลังจากกลืนรังสีเสร็จ คุณหมอก็ให้กลับบ้านแล้วทานยาระบาย 2 เม็ด เพื่อกลับมาสแกนร่างกายในวันที่ 6

06-03-2562 :

มาแต่เช้าอีกเช่นเคย วันนี้ไปรออยู่ที่ห้อง CT สแกน เพื่อทำการ Whole Body Scan ทั้งหมดใช้เวลาในการสแกน 1 ชั่วโมงเต็มๆ ผลตรวจออกมาไม่พบการแพร่กระจายของเชื้อมะเร็งไปยังส่วนอื่นของร่างกาย และวันนี้แป้งจะได้เริ่มทานยาฮอร์โมนไทรอยด์แล้วจ้า ดีใจมากที่จะไม่เป็นปีศาจแล้ว ฮ่าๆๆๆ 😂 จากนั้นก็ไปพบคุณหมอที่ห้องรังสีอีกครั้งเพื่อทำการนัดกลืนแร่รังสีไอโอดีนเพื่อรักษาแบบจริงจังอีกครั้งใน วันที่ 5-7 มิถุนายน 2562

EP. นี้เขียนยืดยาวหน่อยนะคะ แต่หวังว่าเพื่อนๆจะอ่านกันจนจบนะ ฮิฮิ ตอนเขียนยังแอบน้ำตาซึมไปด้วยเลย ยังไงฝากติดตามเรื่องราวต่อจากนี้ต่อไป แล้วคอยเป็นกำลังใจให้แป้งต่อด้วยนะคะ

แล้วเจอกันใหม่ใน EP. หน้าจ้า ขอพระเจ้าอวยพระพร 💕